Nieuwe studie over trainingsfrequentie: 5x is beter dan 2x

Met de populariteit van trainen met hoge frequentie is er een hoop nieuw onderzoek gedaan naar de beste trainingsfrequentie voor spiergroei en krachtontwikkeling. Verschillende van deze studies hebben geen significant verschil gevonden tussen lagere en hogere frequenties onder volume-gelijkgestelde omstandigheden (besproken op deze site of mijn Facebookpagina).

Maar buiten het lab bevinden we ons nooit in ‘volume-gelijkgestelde omstandigheden’. We hebben een bepaalde hoeveelheid tijd die we in de sportschool willen/kunnen doorbrengen, vaak een bepaalde hoeveelheid volume die we tolereren en de praktische vraag is: hoe verdelen we dit aantal sets over de week?

Iedereen is het er inmiddels over eens dat de meeste mensen minstens twee keer per week een spier moeten trainen voor maximale groei. De discussie draait momenteel vooral om de vraag of trainingsfrequenties van 3+ per week gunstig zijn.

Een nieuwe studie van Zaroni et al. (2018) met mijn gerespecteerde vriend Brad Schoenfeld onderzocht precies dit in hun paper getiteld: High Resistance-Training Frequency Enhances Muscle Thickness in Resistance-Trained Men.

18 behoorlijk getrainde mannen – hun gemiddelde bench press bedroeg meer dan 4 platen (meer dan 100 kg) – werden willekeurig gekozen voor een programma dat elke spier 5 keer trainde met 5 full-body trainingen of 1 of 2 keer met een bodybuilding split. De auteurs zeiden dat het splitprogramma elke spiergroep één keer per week trainde, maar kijk eens naar de programma’s hieronder.

In rood heb ik aangegeven wat er getraind werd. De auteurs verzuimden dat de pull dag de biceps trainde en de push dag de triceps. Dus voor de armen was de vergelijking een trainingsfrequentie van 2x vs. 5x.

Zoals je ziet waren het aantal sets per week, de oefeningen en de gemiddelde intensiteit (RM) precies hetzelfde tussen de groepen. Beide groepen deden alle oefeningen tot falen (zogenaamd: ik ben altijd uiterst sceptisch over deze bewering van onderzoekers. Split squats en deadlifts tot falen? Ik denk het niet.) Ook de inname van macronutriënten was in beide groepen gelijk.

Dit zijn de resultaten. De full-body groep had een grotere toename in spierdikte van de buigers van de onderarm (biceps, in bodybuilding termen) en vastus lateralis van de quads.

De andere vergelijkingen bereikten geen statistische significantie, maar als je naar de grafiek kijkt, is het duidelijk dat de resultaten voor de triceps ook in het voordeel van de 5x trainingsfrequentie uitvallen: ze wonnen bijna twee keer zoveel spieren.

Opvallend is ook de meer dan tweemaal zo grote toename van de squat voor de full-bodygroep. De benen werden slechts eenmaal per week getraind in de split-groep, dus het is mogelijk dat de grotere krachtontwikkeling in de squat kwam doordat eenmaal per week squatten niet volstaat voor maximale vooruitgang.

De conclusie is dat 5x per week een spier trainen leidde tot meer spiergroei dan 1x of 2x per week een spier trainen. Een spier minstens twee keer per week trainen is waarschijnlijk ook gunstig voor de krachtontwikkeling.

Wat verklaart deze aanzienlijk grotere winst die niet consequent uit ander onderzoek naar voren komt? Er zijn 2 aannemelijke redenen: trainingsvolume en trainingsstatus.

De voordelen van training met een hoge frequentie

De meest waarschijnlijke reden voor de grotere winst is mijns inziens dat de full-body groep een aanzienlijk groter totaal trainingsvolume bereikte in termen van totale arbeid (sets x reps x gewicht).

Dit is het cruciale verschil dat veel mensen over het hoofd zien bij het interpreteren van onderzoek naar trainingsfrequentie. De meeste onderzoeken naar trainingsfrequentie bevatten dezelfde hoeveelheid arbeid. Deze, en je programma in het echte leven, zijn dat niet. Als je een bepaald aantal oefeningen of sets over meer sessies verdeelt, verricht je meer werk.

Ga maar na: hoe productief waren de hack squats in dit programma nadat deze jongens 9 andere sets squats tot falen hadden gedaan? Hoeveel werk konden ze nog verrichten tijdens de seated rows na 12 andere sets pull-oefeningen tot falen?

Niet veel. Tegen die tijd ben je uitgeput, dus kun je lang niet zoveel gewicht heffen als wanneer je die oefeningen op andere dagen zou doen. Zolang je ervan kunt herstellen, betekent een groter trainingsvolume meer mechanische spanning op de spiervezels en dat betekent meer spiergroei.

Het mooie van training met een hoge frequentie is dat dit extra volume niet gepaard lijkt te gaan met extra vermoeidheid. In deze studie werd ook de interne werkbelasting gemeten. Hierbij wordt rekening gehouden met de sessie rating of perceived exertion (RPE).

Deze verschilde niet tussen de groepen. Ander onderzoek bevestigt dat hogere trainingsfrequenties gemakkelijker te verdragen en te herstellen zijn.

• Door je trainingsvolume over meer dagen te verdelen, verlaag je de RPE’s.
• Hogere trainingsfrequenties verminderen ook delayed onset muscle soreness (DOMS), wat duidt op minder spierschade en de mogelijkheid om te herstellen van een hoger trainingsvolume.
• Hoogfrequente training verhoogt de testosteronproductie en verbetert de T:C-verhouding, een maatstaf voor overtraining [2, 3].

In combinatie met de voordelen van actief herstel is het aannemelijk dat hoge trainingsfrequenties niet alleen je totale volumebelasting verhogen, maar dat ook doen zonder de trainingsbelasting te verhogen en je in staat stellen te herstellen van grotere totale trainingsvolumes.

Een tweede mogelijkheid is dat hoogopgeleide personen inherent profiteren van hogere trainingsfrequenties, zelfs wanneer deze niet resulteren in een hogere totale belasting van het trainingsvolume.

Deze nieuwe studie sluit eigenlijk perfect aan bij de resultaten van Schoenfeld et al. (2015). Deze studie wordt vaak aangehaald om aan te tonen dat het 3x per week trainen van een spiergroep met full-body trainingen beter was voor spiergroei dan het 1x per week trainen van een spier met een split routine.

Ook hier verwaarloosden de auteurs dat de upper body dag de armen trainde, dus de werkelijke vergelijking voor de armen was 3x versus 2x. Voor de benen was het 3x tegen 1x zoals gepland.

Voor het overige was de opzet zeer vergelijkbaar met de nieuwe studie. De proefpersonen hadden ook een vergelijkbaar krachtniveau. Er was slechts één belangrijk verschil: de belasting van het trainingsvolume was in beide groepen gelijk.

De resultaten waren, net als de opzet van de studie, opvallend vergelijkbaar met de nieuwe studie: biceps en quad dikte namen significant meer toe voor de 3x groep. De dikte van de triceps nam aanzienlijk meer toe in de 3x groep, maar ook hier bereikte de vergelijking geen statistische significantie.

Krachttoename verschilde niet significant tussen de groepen, maar er was een zwakke trend voor grotere toename in de full-body groep. Hier is een overzicht van de resultaten.

We hebben dus 2 zeer vergelijkbare en goed gecontroleerde studies die meer spiergroei aantonen wanneer de spieren meer dan twee keer per week worden getraind.

Gezien de gelijkenis van de resultaten, lijkt het niet uit te maken dat de volumebelasting in de ene studie wel en in de andere niet werd gelijkgesteld. Als niet het volume, wat zou dan kunnen verklaren waarom hogere trainingsfrequenties de groei kunnen bevorderen?

Getrainde spieren kunnen sneller herstellen dan ongetrainde spieren. De literatuur over spiereiwitsynthese suggereert ook dat getrainde personen doorgaans pas 24-48 uur na een training groeien.

Er lijkt in de literatuur een trend te bestaan dat meer gevorderde personen beter reageren op hogere trainingsfrequenties, terwijl ongetrainde personen vrij consequent even goed groeien op elke trainingsfrequentie.

Deze theorie werd voor het eerst ondersteund door het Norwegian Frequency Project, maar het afgelopen jaar hebben verschillende studies bij getrainde personen de bevinding dat hogere trainingsfrequenties de spiergroei bevorderen onder omstandigheden die overeenkomen met het volume, niet herhaald.

Hooggetrainde personen kunnen echter inherent profiteren van hogere trainingsfrequenties, mogelijk vanwege een grotere herstelcapaciteit.

Praktische toepassing

Los van de vraag of hoge trainingsfrequenties inherent superieur zijn aan de gebruikelijke bro-splits en upper/lower-splits of ‘alleen maar’ omdat je er meer volume mee kunt doen, is de praktische take-away voor mij duidelijk.

Wanneer verschillende studies voordelen van een trainingsstrategie vinden en andere aantonen dat deze op zijn slechtst neutraal is voor maximale gains, dan doe je het. De bro-split is dood. Lang leve trainen met hoge frequentie.

Vertaald door: Reinier de Wit