Mijn doel was in het begin heel anders dan waar ik mee geëindigd ben. Ik had als doel: De zomer komt eraan. Nu wil ik de erin gaan en me goed voelen in mijn lijf.
Bell Coaching kwam bij mij over als: die weten van wanten. Ze hebben genoeg kennis en ervaring om die ook op mij over te brengen. Ze kunnen me zeggen wat ik moet doen en dan komt de oplossing wel.
Met dat stukje ben ik begonnen met Bell Coaching. Het is professioneel en dat is wat ik op dat moment zocht. Daarom ben ik daar gestart.
De doelen zijn iets veranderd, ik ben uiteindelijk bijna een jaar gecoacht door Bibi. Het doel veranderde naar een fysiek doel. Niet het plaatje, maar binnen de sport, wat een marathon lopen is geworden.
Waarbij mij nog de grootste verandering zit in het stukje meer weten wat mijn lijf nodig heeft, passend bij het doel. Niet zo zeer meer kijken naar de buitenkant. Dat is ook de zin die ik in mijn hoofd houd: Wat kan je lichaam? Kijk wat het doet. Kijk niet naar het uiterlijk, maar kijk wat het je brengt.
Wat het je al heeft gebracht in het leven en dat je met je lichaam de doelen haalt die je graag wilt halen. Los van dat het er niet altijd uitziet als je wilt, maar dat is uiteindelijk bijzaak. Dat is voor mij de grootste verandering geweest.
De rem die Bibi er vaak op heeft gezet, de spiegel die ze heeft voorgehouden dat doe ik niet. Bij mij is het alles of niets. Dan had ik voor alles gegaan, maar dan had ik niet de halve marathon gelopen zoals ik het heb gelopen.
Ik had er af gelegen, omdat mijn voorbereiding te veel was geweest en ik niet naar de signalen van mijn lichaam had geluisterd. Ik had de rem er nooit alleen op gezet, dus zonder de coaching had ik het niet kunnen doen als dat ik nu heb gedaan.
Mijn coach heeft heel veel meebewogen met hoe ik erin stond. Mijn ervaring is niet zo zeer in coaching zoals ik heb gehad, maar meer dat we een doel stellen en daarvoor gaan. Mijn doel ging best wel op en neer, en dat werd elke keer aangepast. Daar ging Bibi in mee zonder te zeggen: Ja, maar … of Nee, je moet nu echt dit …
Wat ik heel fijn vond, is dat je erg goed kon inspelen op waar ik op dat moment zat en waar ik wel of geen behoefte aan had. Dat ze tegen mij kon zeggen dat ik drie keer in de week moest sporten, maar dat is nu niet haalbaar, dus we doen even een stapje terug. Zonder dat ze aan mij vroeg of ik dat wilde of fijn vond.
Maar het gewoon inzetten daarvan sloot heel erg aan bij mijn behoeftes op dat moment. Dat was voor mij heel fijn dat je mee bewoog met wat ik wilde en niet zo streng was op mij om het doel te halen. Waardoor het doel totaal anders is geworden dan een jaar geleden.
Ik heb echt wel dingen opgeslagen die ik mij af en toe voorhoud. Net als in die zin van net: Kijk naar wat je lichaam je brengt, in plaats van hoe het eruit ziet.
Het is voor mij vooral het proces, waar ik toch wel naar terugkijk, waar ik doorheen ben gegaan. Naar wat mijn blik heeft veranderd en dat ik mezelf nu ook wat eerder kan toeroepen: Hé, maar kijk nu wat je nu aan het doen bent is niet het handigste. Weer even terug naar die basis die is gecreëerd.
Dus ik kan mezelf wat eerder spiegelen en dat is heel fijn. Ook dat ik merk dat ik de verkeerde kant op ga en toch weer die pas op de plaats kan maken. En soms mag je even wat aardiger zijn voor jezelf.
Het eerste woord dat in mij opkomt, is persoonlijk. En dat is denk ik vooral zoals ik net zeg dat er wordt gekeken naar de persoon en niet het doel waarmee ik me heb aangemeld. Dus het gaat niet om dat de doelen bereikt moeten worden, want je wilt dit dus dit is wat we gaan halen. Maar juist naar hoe haalbaar en leuk is het doel om nog te halen.
In plaats van het maar moeten doen, want een doel halen en dan? Als je uiteindelijk dat lichaam heb gehaald in het doel dat je voor ogen had en dan? Het stilstaan bij de persoon en niet als aanmeldnummer werd weggewerkt.
Er werd gekeken naar: Dit ben jij. Dit is je doel, maar is dat wel jouw doel uiteindelijk? Er wordt erachter gekeken. Dat heeft voor mij heel positief uitgepakt.
Ik kijk met plezier terug en niet zwart-wit het doel moeten halen.
